Biz anne babalar
çocuklarımızın namaz kılmaya başlamasını istiyoruz. Fakat bunu nasıl
yapacağımızı tam olarak bilemiyoruz. Bu konuda benim de çok düşünüp kafa
yorduğum, dua ettiğim zamanlar oldu. Biz biraz daha şanslıydık, etrafımızda
bize bu konuda yardımcı olacak kişiler vardı çok şükür.
Öncelikle
kızımla namaz ağacını hayatımıza uygulamaya başladık. Her defasında ağacın
yapraklarını boyamak kızımın çok hoşuna gitti. Namaz ağacı kızımın çok sevdiği
bir arkadaşının ona hediyesi. Google’da namaz ağacı diye aratırsak çıktısını
alabileceğimiz, çocuğumuzun hoşuna gidecek birçok farklı örnekleri var. Ama
benim size önerim ağacınızı çocuğunuzla birlikte kendiniz yapmanız. Bu şekilde
olursa çocuğumuz daha çok benimseyecektir. Hatta benim daha önce şurada
paylaştığım, kızımla birlikte yaptığımız “
Teşekkür Ağacımız” vardı. Namaz
ağacını uygularken ve daha öncesinde kızım günde bir vakit namaz kılıyordu,
genellikle de akşam namazlarının farzı oluyordu kıldıkları. Çok çabuk sıkılıp,
ağır gelmesin diye böyle yaptık biz. Unutmayın ki her çocuğun fıtratı
farklıdır, nasıl davranacağımıza kendimiz karar verelim.
Namaz bahçesi ise kızımın Sena ablasının ona
hediyesi. Doğrusunu söylemek gerekirse, namaz bahçesi daha çok hoşuna gitti ve
namazlarını düzenli kılmasına yardımcı oldu. Bir de fotoğraflarda yok ama her
defasında namaz bahçesi değişiyor. Çiçek ve ağaçlar aynı kalıyor. Ama birisinde
sulama yapılırken diğerinde gübre veriliyor bir başkasında ise kürekle bakım yapılıyor.
Aslında çocuğumuz namaz bahçesine tam olarak kendisi bakım yapıyor gibi… Ve her
bakım yapışında ruhunda namaz kılma isteği gitgide artıyor.
Yalnız namaz
ağacı ve bahçesi uygulandığında çocuğum hemen beş vakit namaz kılmaya
başlayacak gibi bir algı oluşmasın.Doğru mu yapıyoruz bilemiyorum ama kızım sorumluluk yaşına erişmediği için bazen namazlarının bazılarında sadece farzlarını kılıyor.(örneğin yatsı namazının farzını kılması ya da sabah namazını sonradan kılması gibi). Çocukluk dönemlerinden itibaren yavaş yavaş
işlemeye başlamalıyız çocuğumuzu. Küçüktür anlamaz demeyip, namazlarımızı onun
yanında hatta ailece birlikte kılalım. En azından günde bir vakit namazımızı ailece
evde cemaat halinde kılalım (yatsı namazları tüm ailenin evde olduğu bir zaman
dilimine denk geldiği için uygun olabilir). Mesela 4–5 yaşlarında iken Kur’an
elifbasından sadece harfleri öğretmiştim kızıma. İleriki yaşlarda ise
öğrenebildiği yere kadar öğretmeye çalıştık. Bir kaç defa dışarıdan destek aldık
öğrenme konusunda. Geçen yaz tatilinde ise tam olarak Kur’an-ı Kerim okumaya
başladı, eğitimini almış başka bir ablasının yardımlarıyla. Daha öncesinden
elifba’dan harfleri ve çoğu kuralı öğrendiği için çok kolay oldu okumaya başlaması.
Yardım alacağımız kişileri çok iyi seçmeliyiz, güvendiğimiz kişiler olmalı.
Bazen çok büyük hatalar yapıyor ve çocuklarımızı tamamen namazdan
soğutabiliyoruz. Rabbimizi, peygamberimizi, dinimizi sevdirelim çocuklarımıza ama
her şeyden önce kendimiz sevelim…
Daha öncede söylediğim
gibi, her çocuğun fıtratı farklıdır. Belki çocuğunuz namaz ağacına & namaz
bahçesine başlamak istemeyebilir. Böyle bir durumda ailemizdeki herkese birer
namaz ağacı yapabiliriz. Ya da çocuğunuzun sık görüştüğü arkadaşlarının
anneleri ile konuşup toplu olarak böyle bir uygulamaya gidebilirsiniz.
Çocuğumuzu
sürekli takip etmemiz gerekir yaşamının her alanında (sokakta, okulda, evde
vs).Çoğu zaman ben çocuğuma güveniyorum, benim çocuğum yapmaz diyerek çok rahat
davranıyoruz. Unutmayın ki hepimiz insanız ve hata yapabiliriz. Kaldı ki o, daha
bir çocuk. Çocuklarımızı bilgisayar ve televizyondan tutabildiğimiz kadar uzak
tutmaya çalışalım. Kitaplara, eğitici oyunlara farklı uğraşlara yönlendirelim.
Küçücük çocukların facebook ve birçok sosyal alanda hesabı olmasın.
Davranışlarımızla sadece kendi çocuğumuza değil başka çocuklara da örnek oluyoruz.
Çocuğumuzun küfürlü konuşmasına, makyaj yapmasına izin vererek, kıyafetine dikkat
etmeyerek diğer çocukların da özenmesine neden olabiliriz. Hepimiz güzel,
ahlaklı çocuklar yetiştirmeye çalışırsak tüm dünya değişir, bu bir hayal değil
unutmayalım!
Konu çok fazla
uzayıp farklı yönlere kaydı farkındayım, sizleri de sıkmak istemem. Ama hepsi
bir bütün halinde yaşantımızda olmalı. Yoksa hem kendi adımıza hem de
çocuklarımız adına çok fazla tökezlemeler yaşayabiliriz. Bir de “çok iyi bir
anneyim” gibi bir iddiam yok, sadece kendimce bir şeyler yapmaya çabalıyorum
doğru bildiğim yolda. Ve olur da bu konularda fikre ihtiyacı olanlar olursa
diye yazıyorum bunları.
Siz neler
yapıyorsunuz çocuklarınız için, nasıl davranıyorsunuz, hangi kitaplardan yardım
alıyorsunuz? Yazının altındaki yorum kısmında paylaşırsanız sevinirim. Böylece
ben de sizlerden fikir almış olurum.
Etrafımızda
hem dünyamızı hem de ahiretimizi düşünen insanların eksik olmaması duasıyla,
hayırlı cumalar…
